ingilizce kursuna gidiyorum sene 2015 falan. işsizim de o zaman ne cesaret ise hiçte cesaret gelmezdi o an geldi nedense bir cesaretle, kendimde şaştım. o da şu anlatayım. sınıfta hoşlandığım kıza, adı neslihan hemen değil ama birkaç ingilizce ile alakalı, okul ile iş hayatı ile alakalı daha doğrusu olmayan iş hayatıyla konuşurken konuyu kahve içmeye vakit geçirmeye getirdim. istersen bu hafta sonu sınıf dışı buluşalım ne dersin dedim. teşekkür ederim, erkek arkadaşım bunu hoş karşılamayabilir demişti. bunun iki tür hüznü oldu bende. birincisi hoşlanmıştım ama ne yazık ki sevgilisi vardı. ikincisi ne kadar arkadaşça buluşma olursa olsun sevgilisine sadakati vardı. o an gerçekten eğer kimse sevgilisi inşallah bu kızı üzmez diye iyi niyetle bize neden böyle sadakatli kişiler çıkarmıyor hayat karşımıza diye hüzünlenmiştim. bu da böyle kendimle kala kalışımın belkide süregelen bilmem kaçıncı anısı.
