Lise 1'deyken ilk sevgilimden ayrıldığım günün akşamı evde akşam yemeği yerken yüzüm düşük diye bana esprili bir şekilde "ne oldu sevgilinden mi ayrıldın" diye takılması ardından benim başımı sallamam üstüne benimle çok güzel konuşup destek olması. Hayatıma daha birçok insanın girecek olması bazısının bazı sebeplerden çıkacak olması en önemli olanın benim kendimi nasıl hissettiğim olduğunu anlatması. Hayatın kısalığı sebebiyle kendimi üzmemem gerektiğini her zaman mutlu olunabildiğinden bahsetmesi...konuşmamızın bitmesi ardından ufacık bir moral bozukluğum bile kalmamıştı. Dediği gibi de kimse için üzülmedim de hayatım boyunca.
Çocukluğumdan beri her istediğim oldu ama o akşam babamın dedikleri kadar beynime kazınan önemli şeyler değildi. Canım ailem.
