Dinlerin tarif ettiği gibi bir ölümden sonra inancı yok buna kesin diyebiliriz. pek mantıklı bulmasam bile aralıklarla da olsa yaşamış her ruhun hep var olduğu ve hep var olacağına inanmaya engel olamıyorum. Dönem dönem mantıklı geliyor.
Oysa hiçlik de güzel aslında... Ebedi ve zevk dolu bir varoluşu hayal edemiyorum edersem de başı boş bir ışık demeti olarak evrende savrulduğumu hayal ediyorum. Sonsuz neşe ile hiçlik arasında tercih yapmak zor olurdu.
Bir de hayatımdaki herhangi bir an ve hislerim. Kağıt üzerinde Ölü ya da diri olmamdan daha önemli. Ben aslında her an hem ölü hem diriyim. Yaşamak, varoluşu gözlemleme fırsatı ve görevi evrenin gözüyüz belki evrenin geri besleme mekanizmasıyız. Umarım hepimiz zamanı geldiğinde mutlu bir şekilde hadi eyvallah deyip nereye gittiğimiz endişesi olmadan kalkıp gitmesini biliriz.
