elini uzattığında dokunmak, sözlerini, kelimelerini uzaktan değil kulağına fısıldamayı istemektir. dizine yatıp gözlerine bakarak dert anlatmaya hasret gitmektir bir yerde. konuşmasa da "olsun...soluğunu yakından duyuyorum,tenimde hissediyorum" diye şükretmeyi özlemektir.
acı verir insana,güldürmez hiçbir zaman. özlemek bile güzel diye kendini avutmaya çalışsan da bir yerde tıkanırsın,boğazında düğümlenir sözler. akan bir kaç damlayla kendine gelirsin belki ama gene aynı duyguları bile bile yaşamak,yaşayacağını bilmek daha bir koyar adama,yükü ağırdır.
belki de hiçbir zaman ulaşılamayacağını bilmek insanı yıpratır. karşılıklı olması beklenmez elbette ya da belki ama gene de insan biraz da özlenmek, en azından hissettirilmesini ister onu da bulamayınca ayrı bir vurgundur zaten sağlam olmayan bünyeye. sebepsiz üşümeye, korkmaya, bacaklarını büküp, karnına çekip, karanlık bir köşede fukara gibi yalnız başına uyuyakalmaya sebep olur kimi zaman. sıcak yatağına giresin gelmez belki de onsuz. hep bir soğukluğunu hissedersin yorganın. özlemek güzeldir. olgunlaştırır, kendi sesinizi dinlemeyi öğretir. biraz da yaşamın onsuz boşluğunu öğretir insanın başına kaka kaka... değer bilmek güzeldir ama ne yazık ki insanı yıpratır.
