kücükken hep anneme bana abi yapın diye aglardım ben. öyle boyle degil ama, bildigin aglardım. tıpkı "benim adım sevgi, ben kimseye kızamam ki" derken agladıgım gibi. icli icli.
sonra büyümeye basladım, kuzenlerim vardı, onlara abi dedim hep. ama yok, benim aradıgım abi boyle degildi, olmamalıydı. hayal dünyamda yasardım hep zaten, orada bir abi yarattım kendime. onunla konustum durdum. büyük kardes olmanın getirdigi zorlukları onunla atmaya ugrastım, daha cocuk sayılabilecek bir yasta yasadıgım tüm her seyi o sekilde unutmaya calıstım, sizofren olucaktım sırf bu yüzden, kıyısından dondum o derece*
biraz daha büyüdüm, hayal yetmedi artık. keske daha cok aglasaydım anneme dedim kimi zaman, sonra ben de güldüm kendime. sansıma küstüm en sonunda. vazgectim aramaktan da, abiden de...
büyük acılar yasamadım belki de, ama cok etkilendim her seyden. hassastım hep. kırılgandım, kırıldım yine. düştüm sandım, tutundum bir yere, kalkmaya ugrastım. yalpalandım biraz, daha sıkı tutundum, dikleştim sonunda.
her seyin sonunda donup baktıgımda gordum ki, cocukken "bana abi yapın" diye agladıgım abiyi bulmusum ben, zook demişim ona, ondan farketmemişim belki o ana kadar.
