Herkesin bildiği, herkesin çektiği ama kimsenin itiraf etmek istemediği bir gerçektir. Nice toplumsal hastalıklarımızın kaynağı olan bir bataklıktır.
Aile ilişkilerimizde en büyük problemimiz, hadsizlikten mütevellit sahiplenme tutkumuzdur. Analar, babalar kendilerini çocuklarının sahibi sanırlar. Çocuk eşek kadar insan olsa ta ki bir takım büyük kavgalar çıkana kadar bu hastalıklı fikirden vazgeçmezler. Söz konusu kavgalar genelde çocuk evlenince çıkar. Kardeşler ve hatta daha uzak akrabalar arasında bile birbirinin işine karışma, ilgilendirmemesi gereken mevzulara burnunu sokma son derece yaygındır.
Velhasıl yapış yapış, vıcık vıcık, gereğinden fazla samimi ve de hadsiz ilişkilerimiz var. Bu ilişkileri örümcek ağına, bunların içinde çırpınıp duran bireyi de sineğe benzetebiliriz. Had bilmezliği, koruyorum, sahip çıkıyorum ayağına çökmeyi sevgi sanıyoruz!
Denir ki "biz batılılar gibi değiliz. Birbirimize destek oluruz". Batılıların birbirlerine hiç destek olmadığı doğru değil ama yine de o açıdan bizimle Karşılaştırılamazlar elbette. Fakat destek çıkma adetimiz, kolayca haddini aşmaya, üstünde hak iddia etmeye, kontrol etmeye döndüğü için zararı yararından fazla olan bir adettir.
