insan gerçekten bir anı bir anını tutmayan bir varlık.
Bir gün kendini sebepsizce çok iyi ve mutlu hissediyor. Sanki başına felaket gelse bile bunu kaldırabilecek gibi. Herkese her şeye karşı güçlü olabilecek gibi.
Ama bir gün geliyor kendini o kadar zayıf hissediyor ki hiçbir şey yapmak, konuşmak, hareket bile etmek istemiyor. Sanki tüm dünyadaki dertler toplanmış o günü bulmuş gibi. herkese ve her şeye karşı garip bir öfke hissediyor.
işte böyle anlarda hayat gerçekten dayanılmaz oluyor. Ne yönde gideceği belli olmayan, nasıl hissedeceğini bilemeyen bir varlığa dönüşüyor insan.
