reha erdem'in sanat filmi çekmeye öykünmüş; ama bunu pek becerememiş hissi veren filmi. hayat adlı kızın hayatta kalma güdüsü dahi yok. okula gitmeye devam etmek istiyor; ama okulla ilgili bir çabası yok. taciz ediliyor, taciz edildiğini biliyor, farkında; ama aynı yere gitmekten ve bu konuda bir şey yapmamaktan vazgeçmiyor. anne geliyor en son, kızı götüreceğim diye; saklanıyor. yani ne istiyorsun kızım sen hayırdır demekten kendimi alamadım. bizim de babamız ilgisizdi? anamız tokat attı, yeri geldi ikisi de dövdü. evden okula okuldan eve ot gibi gittik geldik, gittik geldik. eve geldik temizlik yaptık, yemek yaptık. kardeşimize baktık ne bileyim 14 yaşında kafa nelere nelere basar. ölüm döşeğindeki adamın üstüne kapıyı kilitleyip kaçmak nedir? kardeşini öldürmeyi istemek nedir? negatifi, yanlışı kendi kendine ne güzel öğreniyor da aklı iyiye doğruya mı ermiyor bir tek? maalesef listemde izlenecek o kadar ilgi çekici film varken tuttum bunu izledim. geçen iki saatime mi yanayım, övgüleri okuyup okuyup beklentiyi yüksek tuttuğuma mı, bu kadar kötü bir filmin bu kadar övülmüş olmasına mı bilemedim. dün prestij gibi bir filmi izlemiş olup bugün buna maruz kalmak gerçekten coğrafya kaderdir dedirtiyor insana...
