madem 'erkek' ve 'kadin' diye genis genis genelliyoruz, o zaman biraz gercekci olalim: gercekten aldatmasa bile aldatma potansiyeli oldugunu hissettirmeyen bir erkek sonucta aldatilir, cunku kadin artik bu erkegin kimse tarafindan istenmedigini veya avcilik yetenegini yitirdigini dusunur ve bu erkek o kadinin gozunde degerini yitirir. yani kadinlarin 'erkekler keske aldatmasa' diye hayiflanmasi yaman celiskidir.
ayni celiski erkek icin de var: 'kadinim kimsenin ilgisini cekmesin' diye ugrasir, sonucta o kadin kendini salinca ya da gozu kendisinden baskasini gormez hale gelirse bu kez de erkegin istahi kacar. en guzeli "digeri ne yapti ne etti" diye kendinizi kasmak yerine hepimizin gidici oldugunu hatirlayip biraz rahatlamak. diyeceksiniz ki 'ama erkeklerle kadinlarin birbirlerinden baskasina bakmadigi bir donem vardi'... Iste oyle bir donem hicbir zaman olmadi; hadi tarih okumuyorsun bari azicik genetik falan karistir da gor bakalim o 'tarihsel olarak sadik' insan evladini. penguen misin sen, maymunsun. birkac nadir ornek ve birkac roman karakteri disinda insanlarin geneli icin durum belli: komsunun tavugu komsuya kaz gorunur.
o zaman biz kim kopegiz ki kendi hayatlarimizi genel kurallarin otesinde iradeli ve ayricalikli romanlar zannediyoruz? ne gibi ustun ozelliklerimiz var da aldatilmamaya hakkimiz veya aldatmamaya bahtimiz oldugunu iddia edebiliyoruz? buyuyun biraz...
