sonsuzluk hep ilgimi çekmiştir. ve sonsuzluğu çağrıştıran her şey maviyle alakalı bence: deniz, gökyüzü gibi. bu yüzden ne zaman bir mavi görsem, içinde kaybolmak istiyorum. gidebildiğim yere kadar gitmek... dönmek mi? önemli değil.
huzurun rengi de derler. doğrudur, çünkü sonsuzluk huzur verir insana.
şimdi mavi bir gökyüzüne bakıyorum. aklımda sebahattin ali'nin dizeleri:
"yine de görmek istersen denizi,
yukarı kaldır yüzü.
deniz gibidir gökyüzü,
aldırma gönül aldırma..."
