Herkes gelmiş burda boş yalnız edebiyatı yapmış. 8 ay yalnız evde duvara baka baka bir şeyleri kendi içimde sorgularken, yok olma isteğiyle başa çıkamazken, hayatın içinde yer edinememişken, gece arkama baka baka eve gelirken, bazen korkudan uyumaya çekinen benim gibiler bilir. Eve tv için gelen görevlilerden korkan biri hale geldim yalnız olmak böyle işte. Bir telefonla yanına gelecek kimse yok. Tansiyonumun düştüğü geceler aynı şehirde yaşamadığım arkadaşımı arayıp bir şey olur ve ses vermez isem ambulans çağır diye adresimi verdiğimi biliyorum. Elimi yaktım ağlaya ağlaya sabah 6-7’ye kadar uyuyamadım. Çünkü elimi sudan çıkaramıyordum ve yardım isteyeceğim bana bir yanık kremimi alır mısın diyeceğim kimse yoktu. işte yalnızlık öyle sandığınız gibi arkadaşsız veya sevgilisiz olmak değil. Ölseniz dünyanın haberi olmayacak. Bir telefon edeceğiniz insan yok. Böyle insanı yaralayan ve başa çıkması zor bir süreç.
Edit: şunları yazarken ve yaşadığım günleri düşünürken hani ağlamadan önce boğazınız düğümlenir ve ağrı girer ya aynen öyleyim şu an. Yaşamayan bilemez.
