Türkiye'de her 10 babadan 9 unun yaptığı şey. onlarda babalarından öyle görmüştür çünkü. ben oğluma bunları yapmayacağım demek için kendinizi çok iyi eğitmeniz, geliştirmeniz hayata olan bakış açınızı değiştirmeniz lazım bunu da her insan yapamaz ve bize nasıl davranılıyorsa aynı şekilde çevremize yansıtırız.
bebeklikten ergenliğe kadar çocuk gelişimi çok özen ister. her dönemin doyurulması gereken belli başlı özellikleri ihtiyaçları vardır. bu dönemler arası sağlıklı bir şekilde atlatılmayınca kendine güveni olmayan, pasif, hata yapmaktan korkan, en ufak başarısızlıkta suçluluk duyan bireyler oluşturmuş oluyoruz.
0-3 yaş arası çocuğun en kritik yaş aralıklarından biri ama sorumsuz ebeveyn ve yanlış tutumlar çocukta güvensizlik ve kaygıyı getiriyor. özellikle senin bir daha annen olmayacağım, seni bırakıp gideceğim, gibi yemek yesin diye bile yapılan abuk subuk laflar çocukta kronik güvensizlik ve anneye karşı kaygılı bir bağlanmaya neden oluyor.
3-6 yaş kendimizi en özerk hissettiğimiz yaş aralığı. kendi başımıza bir şeyler yapmamıza müsade edilmemişse yine bu dönemde utanma ve kuşku duygularımız gelişiyor.
6-9 yaş aralığı özellikle bu yaşlarda rekabet ve kıskançlık duyguları gelişmeye başlar bu yaşlarda çocuğu başkalarıyla kıyaslama, yaptığı iyi şeyleri onaylamama, başarıya karşı bir başarısızlık duygusu oluşmasına neden olur. ilerde bir şeyi başarsa bile tam anlamıyla tatmin olmaz ve anne babasının gözünde hep başarısız, pasif hisseder kendini.
ve ergenuslar.. özellikle kimliğimizi oluşturmaya başladığımız bu dönemde anne-baba ile olan ilişki o kadar önemli ki.. çocuğun yeteneklerini, ilgilerini, keşfetmek çocuğu başıboş bırakmamak çokta sıkmamak gerekiyor. bu yaşlarda ergenin asi tavırlarına anne ve babası aşırı tepki verirse dayak veya hakaret vs çocukta özsaygıda düşüklük oluşuyor. toplumda bunun karşılığı çok söyleme yüzsüz, çok dövme arsız edersin şeklinde atasözü ile de olayı pekiştirmişiz. bu yaşlarda çocukla insani şekilde konuşmamak, tartışmak yerine hakaret veya dayak gibi durumlar çocuğun kendisine olan saygısını yok edecek ve arkadaş ilişkilerine çevresine yansıyacak bu durum.
ha bu şekilde büyüyüp illa özgüvenli, lider tipli kişiler yok mudur vardır. zaten mizaç denen şeyin ben doğuştan olduğuna inanırım bugün aynı ortamda doğan yetişen yavru kedilerin karakteri bile birbirinden farklı kimi hemen alışıyor kucağa geliyor kimi 3. ayda anca alışıyor korkak çekingen oluyor. yani siz iyi bir yetiştirici olsanız bile çocuk çekingen ve utangaç olabilir bu aşırı dozda olmadığı sürece sağlıklıdır. ama gelişigüzel çarpık bir yetiştirme ile zaten var olan utangaç ve çekingen mizaçlı çocukları iyice dibe çekiyorsunuz. herkes lider vasıflı olmak zorunda değil, herkes atlangoç olmak zorunda değil her şey yeteri kadar olsa kafi.
bundan 3 yıl öncesine kadar bir alışveriş mağazasında kıyafet alacakken kadın görevli gelmesin diye dua ederdim utanırdım çünkü.
allahtan belli bir yaştan sonra insan bu tür şeyleri takmıyor ya da ben bu durumu aştım.
bu yazıyı okuyan herkes bir gün çocuğunuz olursa lütfen ona güzel davranın...
