Her mızmızlanmayı, zırıltıyı, saykoluğu, canım cicim diyerek sakinleştiren, bu olumsuz davranışı cahilce pekiştiren ebeveynlerin marifetidir bu özürlü çocuk güruhu.
Ağlamak, bağırmak onun sihirli çubuğudur ve bunu tillahına kadar kullanır.
Yurtdşında gıkı çıkmaz bu tayfanın, usul usul yemeklerini yerler, kuyrukta beklerler, lütfenli, ricalı cümleler kurup izin isterler.
Yere düştü mü, ana baba dönüp bakmaz bile, çocuk yerden kalkar, üstünü başını silkeler ve koşa koşa anne ve babaya yetişmeye çalışır.
Yolculuklarında minik çantasını ya da valizini kendi taşır.
Israrcı, tutturan çocuğun vay haline oralarda, kimse g.tüne takmaz bunları..
Havaalanında kendini yere atıp, ağlayarak debelenen çocuklarını öylece bırakıp, gözden kaybolan anneler babalar gördü bu gözler.
Çocuk ne mi yaptı? Anne baba gözden kaybolunca toparlanıp, ok gibi fırlayarak, eşeek gibi peşlerinden gitti tabii.
Haa haaay ne şahane bir manzaraydı. Bu şımarık veletlerin göt edilişlerini izlemeye bayılıyorum.
