Sağı solu belli olmayan, kah atarlı kah ponçik köpek hayvanı.
Yavruyken, ileride korkunçlu bir adet hulk olabileceğine asla inanmazsınız. Bir şapşallıklar, bir poposunu yerden kaldıramamalar, bir mahsun bakışlar...
Lakin gel zaman git zaman o şapşik büyür, hem de ne büyüme...
En yakın arkadaşımın köpeği. Her evresine tanık oldum. Nerdeyse hergün görüşüyoruz zat-ı şahaneleriyle.
Çoğunlukla, üzerime atlayıp, yalayıp yutarak, hatta zaman zaman beni yere devirerek karşılama seramonileri düzenlese de, bazen de babasını öldürmüşüm gibi nefret ediyor benden.
Gözünü dikip öyle pis bakıyor ve hırlıyor ki, " ver abi elini öpeyim" deyip, ceketimi ilikliyorum.
Lan olum benim ben, zeytin!
Bu saykoluklarından ötürü, mesafeli bir ilişki konusunda kararlıyım.
Çok güçlü ve iri bir cins olduğundan ötürü, kendini evrenin hakimi filan sanıyor galiba, şirazesi kayık afedersin!
