çok üzücü bir durum ama belli bir noktadan sonra alışıyor insan.
önceden izin günlerimi aynı güne denk getirip buluşurduk haftada bir. o bile çok gibi gelirdi sonra üni açılınca her gün görüşüyorduk. pandemi girince araya martta 3 hafta tatil verildi. güya herkes 3 hafta sonra buluşacaktı fakat o gün o parkta son buluşmamız olduğunu nereden bilebilirdik. gidiş o gidiş koskoca 7 ay geçti üzerinden. ne o bir mektup yazdı ne de ben ona. şaka bir yana her gün görüntülü konuşuyorsun falan ama yanında olması saçını okşayıp koklaman ayrı bir duygu be....
