aksiliğiyle kimseyi yanına yaklaştırmayan, aslında ne kadar sevgi dolu olduğunu yalnızca bir kişiye söylediği güzel sözlerle herkesi şaşırtarak gösteren adam..
aksiliği yüzünden oksijen tüpüne bağlıyken bile sigara içen adam..
sırf aksiliği yüzünden yine yoğun bakıma alınan adam..
bir hafta yoğun bakımda kaldığı için yüzünü göremediğim adam..
yüzünde sonsuza kadar bir tebessümün kaldığı söylenen adam..hep somurtmasına ve hep sinirli olmasına rağmen..
sonra evinin kapısına bir tabutla gelen adam..
bremen mızıkacılarını kahkahayla anlatırkenki halini ve ben 5-6 yaşlarındayken evimize her gelişinde enteresan şekerler getirdiği için görmenin daha da tatlandığı anları ve daha birçoğunu bozuk plak gibi kafamın içinde tekrarlatan olay. bir tek beni seven ve hayatımda sadece birinin beni gerçekten sevdiğini hissettiren adam; tabutu kapının önünde duran ve herkesin beni o oradayken teselli etmek için çıkardığı teneke seslerinden farkı olmayan sesler.. "bir tek seni severdi. ağlamana üzülürdü, üzülme" diyenlere içimden içtenlikle "evet bir tek beni seviyordu" derken bundan emindim. çünkü bir gün bile bundan şüphe duymama sebep olmamıştı ve şüphe edeceğim zamanlar artık sona ermişti.
hergün bir anda karşıma çıksın diye dua etmeme, hep rüyalarımda görmeme ve gömülürken sadece mezarına bakıp ağlamama sebep veren dünyanın en çaresiz anı.
