anneannemi kaybedeli aylar olmuştu, ben yavaş yavaş kendimi toplayıp hayata dönme uğraşları veriyordum. ama kolay olmuyordu. hayatımın en mükemmel kadını gitmişti benden. işte bu kadar bencildim, sadece benden gittiğini düşünüyordum sadece ben hayatımın en mükemmel kadınını kaybettim zannediyordum. kimse benden fazla acı çekmiyor gibi geliyordu. en büyük kayıp benimkiydi.
seni bir gece fenerbahçe-galatasaray maçını beraber izleyelim diye bize çağırmıştım. sen fenerli ben galatasaraylı.. hani siz 6 tane gol atmıştınız bize, ben üzülünce sen beni teselli etmeye çalışmıştın. işte ben o gece anladım nasıl bir bencil olduğumu. en büyük acı, en büyük yalnızlık benim ki değil senin kiydi. maç izlerken bile gözlerin dolu doluydu. aradan aylar geçmişti. sen her an ağlamaya hazırdın.
nasılsın dede derdim sana hep, iyiyim derdin gözlerin dolu dolu. oysa ki nasıl iyi olabilirdin. o deyiş sadece lafın gelişiydi. anneannem sana hep ben senden önce ölmeliyim derdi, bir de havalar güzelken ölmek isterdi, karda kışta zorluk olmasın bize diye. istediği gibi de oldu. ama bilmediği birşey vardı. onun bizim hayatımızdan çıkması en büyük zorluktu. bak artık bizim diyorum, sadece benim demiyorum.
dede ben bu gece bu yazıyı sana yazdım. hayatımın en mükemmel kadınını o kadar çok sevebildiğin için yazdım. sizin tek bir kavganıza dahi şahit olamadığım için yazdım. aranızdaki saygıyı başka hiçbir ilişkide göremediğim için yazdım. onun yanında dim dik durup, onun için herşeyi yaptığın için yazdım.
çok dayanamam derdin anneannenin arkasından. ölmek için yaşıyor gibiydin. onun ardından 22 ay dayanabildi sapasağlam kalbin. sen de gittin...
ama bana öyle bir ilişki -evlilik-, öyle bir sevgi sergilediniz ki ne zaman umutsuzluğa düşsem sizi düşünüyorum. olabilir diyorum. iki insan birbirini 50 yıl hiç vazgeçmeden sevebilir..
