aşk maşk değil de yakınınızdan birini kaybetmenin verdiği boşluğu hiçbir şey vermez.
hani derler ya bir telefon kadar uzağında, işte o kadar uzaklıkta olan birini istediğiniz zaman görememek, sesini duyamamak.
sanki uzay boşluğunda sürükleniyor ruhu, hiçbir şekilde ulaşamıyorsunuz ve tüm bu olanlar o kadar ani gerçekleşiyor ki.
kavramakta zorlanıyorum gerçekten, nasıl olur da artık göremem onu diye kafayı yiyecek raddeye geliyorum. daha 2 gün önce gördüğüm insanı, nasıl sonsuza kadar göremem. birinin ölümü gerçekten tarifi olmayan bir duygu. Kabullenemiyorum, hiçbir zaman da kabullenemeyeceğim bir şey. Sadece duyarsızlaşabilirim. Unuturum, aklımdan çıkar. Aklıma geldiğinde ise yine aynı kısır döngü. Tarifi yok.
