Linç yemeyeceksem uygun görmediğim bir eylemdir. Evde hapsolmaktan mutlu olan tek hayvan biziz bence.
Kedisini haftalık 300’e baktığım bir hanımefendi vardı o zamanlar paraya ihtiyaç olduğundan bakıyordum. O kumu değiştir, tüyünü tara, sev, su-yemek-vitamin bir sürü bir sürü şeyler. Bebek gibiler yani evde yalnız bırakmaktan çekiniyordum açıkçası. Anne-babam çalışıyor ben de evden çıktım mı 10-12 saat sonra gelen biriyim. Böyle olunca o haftalar hiç yalnız bırakamıyordum. Birde baktığım kedi çok uzundu çalışma masasından kütüphanenin üstüne ordan bütün kitaplarını devirirdi. Arada tırmalardı öyle bir kediydi ki sinirlense beni parçalar ciddiyim. Fena tüy döküyordu. Benim uzun süreli kaldırabileceğim bir sorumluluk değil. Hatta kedinin tütünün mideye kaçmasından ameliyat olanları duydum. Kediden mantar bulaşanları. Bahçeli evde veya apartmanın köşelerinde küçük bir barınakta bakılır ama ev uygun değil bence.
