zirvede hiç konuşamadığım uuser bey. *
ilk geldiğimde bir "merhaba" dediğim, birde çıkarken, -geleceğin alzheimer hastası olarak- şemsiyemi unuttuğum için bir heyecanla cafeye girdiğimde şemsiyemi uzatan kibar insan. **
edit: lan sanki adamın içine doğmuş gibi içeri girdiğimde şemsiye elindeydi. tırstım o an. "teşekkürler" diyip hüdaverdi gibi sırıtarak koşarak kaçtım cafeden. *
