Teşhis konmadı ben adına buhran diğerleri depresyon diyor. 7-8 aydır yalnız yaşama ve delicesine kendini sorgulamayla birlikte tavan yapmıştı. insan en ufak mutsuzlukta intihar etmeyi, yok olmayı arzuluyor. içten içe Sürekli hiç olmak istememekten bahsediyor. Kendine küfürler ediyor bir değer biçemiyor. Çevremde bu aylarda hiç arkadaşım yoktu bir şeyler paylaşabilmeye değer gördüğüm. Kötü bir durum. Çok sevdiğim bir bölümü tercih ettim kafam yatkındır. Okula başladım kendimi o kadar yargılıyor ve değersizleştiriyorum ki hiç derste aktif olamıyor odaklanamıyorum. Düşünmek beni zehirliyordu hatta düşünmemek için uyku ilacı almayı dahi düşündüm. Okuduğum izlediğimden bir şey anlamıyordum. Çünkü sürekli olumsuzlukları düşünüyordum. Bu süreçte aşırılıklara yöneldim. sürekli yeme atakları yaşıyor veya çok az yiyerek tansiyonunu düşürüyordum. haftanın ortalama 15-16 saatini spor salonunda ağır antremanlarla geçiriyordum. Spor yaparken vücudumun acısından düşünemediğimden bunu tercih ediyordum.
Ben zaman zaman kendimi çok sorgulasam ve düşürsemde birçok zaman özgüvenimi kaybetmedim. yeni olana yönlenmeyi becerdim. Beni bu buhrandan eksilten önemli bir faktör diye düşünüyorum. Hiç evden çıkmayan, insanlarla tanışamayan biri de olabilirdi.
Son aylarda sürekli ölüm, intihar, organ bağışı, vasiyet tadında sohbetler ve bok gibi moralimden ailemin tarafından fark edilip zorla biraz da çabalamak istediğimden devlet hastanesinde psikiyatra gitmiştim. Saçma birkaç soru ve iki ilaç ile eve gönderilince iyice kafam attı. Ben rasyonel ve mantıklıyımdır bunun üstesinden gelebilirim dedim ve akışına bıraktım. Ailem ve sosyal çevremin bulunduğu şehre döndüm. Her şey daha iyi oldu. Son 3 haftadır hiç ölmeyi arzulamadım veya aklımdan geçirmedim bu harika bir duygu.
Dışardan özgüvenli, yerine göre güleç yerine göre ciddi, elinde kahvesi ders saatlerini okumakla değerlendiren sıradan biri gibi gözlemleyebilirdiniz evde durum bambaşka. Hala evde 2 gün kalınca kafamda benzer fikirler beliriyor. Sözlükte şu an silik olan eski bir yazar vardı benim 7-8 aydır yaşadıklarını o 2 sene önce yaşamıştı ona anlam verememiştim insan nasıl ölmeyi arzulayabilir diye. Öyle arzuluyorki yaşamayan anlamaz. Yaşayan varsa umarım kısa sürer.
