Bulanık kederlere dolduruluyor kader
Kadehlerde kum fırtınasında kalmış bir at
Köksüz otlar gibi saçlarım
Ağarmış gençliğim
Tutulan bir yol gidiyor engebesiz
Bir dert ki omuzlarımda çürümüş hayallerimden kalma
Ayaklarımda çıbanlar
Yürüdükçe ısırıyor toprak
Her nefes parçalar ciğerimi
Parçalar su da derimden güneşin izlerini.
Köylü çocukların nasırlı elleriydi beklemek
Çoğu zaman hiç gelmeyecek bir servisi
Toprak yolun kenarında servinin gölgesi
El yordamıyla bulamıyorum ölümü
Her defasında fesleğenlere çarpar elim
Elim bir kaza sonrası bilinçsizim
Uçuveren ömrümdür panik yapmayın
Gelmeyecek bir daha yırtınan ağıtlara
Yırtılmış kağıtlara koşan atlara ve uzaklara.
insan umut etmekten doğar
Umut çabuk tükenen bir şey
Ağzını açık unutunca uçuyor insanın özü
Tanrım neredesin? Nerede peygamberlerin sözü
Ne zaman ihtiyaç duysam sana
Elin yoksa da bir tekme de senden gelir
Düşmek üzere olan bir insana
Ölüm giyiyor cesedim
Tam üzerime oturuyor
Aynada selam duruyor kaybetmişiliğm
Çoğu zaman çıplak geziyor
Sanıyor insan hep siyah giyinir
Ölüm çıplaktır
Cesetler dahil...
Neredesiniz insanlar
Nerede deniz, rüzgarın uğultusu, atların kişneyişi
Karanlıkta önümden kalkan yarasalar
Adım atmaya cesaretim var
Yürümeye yok
Gökyüzünde oturur tahtında
Onu insanlık hapsetti oraya
Gözündeki perdeler güneşten çürümüş
Aralarından ışık geçiren
Su sızmayan kardeşler
Ayrılık etten kemikten tırnaktan
Sızısından parmaklarının dokunamıyor insan
Vicdana, merhamete, estetiğe
Freud öldü acısı çocukluğumda saklı
Ben de öldüm gömmüyorlar beni
Dünya yakamdan düşmüyor
Islak elleri boyumda serin ürperişler
Ruhum bir esvap gibi sıkılıyor
Asılıyor iplere, urganlara, halatlara...
Geriyor çıldırmışcasına onu insanlar
Esneyen incelen tel tel dökülen ruhumda
Tarihi geçmiş hayallerim
Tekaüte ayrılmış masal kahramanlarının hüznü
Yatağa düşmüş bir beyaz saç
Kazma arar kırık, kürek yok, gassal izinli
Tırnak iş başına.
Gömülmek istiyor ruhum
Her an cehennemi solumaktansa
Şiir ağacına asmıştım kendimi bir zaman
Dura dura koptu başım
Orada kaldı aklım
Hareket edince yaşıyor sanıyor insanlar
Oysa yürümek midir yaşamak?
Gülmek mi ağlamak mı?
Öyleyse nedir bizi yaşatan bu muallakta
Tek başına yeter mi sevdiklerinle savaşmak
Çaresizlik çukuruna atılmışsan
Ellerinde sevgiye batırılmış birer hançer
Sarılıyor dünya sarıyor etrafımı sessizce
Öldürüyor hayallerimi, aşklarımı
Ama gömmüyor beni.
