ecevit'in arkasında yürürken ayakkabısına basmıştım kazara... gelelim süleyman demirel'e...
(3 üniversite girdim bıraktım ben...sallıyo denmesin... artisliğini de yapmıyorum... bildiğin lise mezunuyum şu halimle neyse)
akay caddesinde polis çocuklarının kaldığı bir yurt vardı, ankara'da...
odtü'deyim... kendi çapında dev-gençli. hemen bir kaç bina aşağıda da dyp genel merkezi. ulan birgün baktım kalabalık... demirel ordaymış. girdim içeri oturdum bi yere dinliyorum. ancak adamda harbi dehşet hafıza varmış onu gördüm. bilmem ne zaman nereye gitmiş kimle tanışmış adını hatırlıyo falan.
neyse giriş katı salonun 2 kapısı var. toplantı bitti.
ulan herkes çıkarken salonun yerleşimininden dolayı demirel'in önünden geçiyo, geçerken de elini öpüyo falan... ee ben de girdim sıraya dışarı çıkiim diye... geçerken ben de öptüm elini sürü psikolojisi.
yurda döndüm bizim tayfadan yemediğim laf kalmadı demirel'in elini öptüm diye... ne oportonistliğim kaldı ne lumpenliğim.
