normal işten hariç; beynin, kalbin ve mantığın da emekliye ayrılarak kişilerin bünyesinden ayrıldığı aşamadır.
Normalde etrafta ve dünya da bir sürü sıkıntı hali hazırda mevcutken, bunlarla ilgili hiçbir şey yapmazlar. saf çıkarcı ve bencil bünyelerine müdahale eden her şey ile ilgili, sosyal adalet, kişilik hakları gibi kavramı üzerinden hunharca saldırarak, artık yapamadıklarının ve güçsüzlüklerinin acısını çıkarma haklarını ve sorumluluklarını kendilerine yüklerler. Bizzat kendileri sosyal adaletin ve diğer kişilerin kişilik haklarına tecavüz ederler. birisi çıkıp bu durumu yüzüne vurduğunda da sırf yaşlarından ötürü saygı ve anlayış beklerler.
Etraftaki saçma sapan değişkenler ile ilgili algıda seçicilik üzerinden gereksiz ufak sorunları çözmeyi görev edinirler. Örneğin; adam aracı neden oraya park etti, çöpçü neden geç geldi, çocuklar neden çok gürültü yapıyor, halk otobüsünün rengi neden sarı, sen neden sigara içiyorsun, kızın kıyafeti neden böyle, size neden daha az su faturası geliyor vb. bir çok aslında merak edilmemesi gereken konuyla ilgili kafa yoracak kadar boş işler memuriyetine devam ederler.
Bazıları arada sağlam dayak yer, çünkü; özel hayata müdaheleye kadar işi götürürler, hatta zaman zaman gençlere sarkıntılık edecek kadar emekli olmadıklarını kendilerine ispat etme çabasına girişenler bile olabilir.
