Yalnızlık kader felan değildir. Aslında yalnızlık, bir seçimde değildir.
Garip bir durumdur. istemediği ve planlamadığı bir anda yalnız kalabilir insan.
içini sıkan, gönlünü karartan bir durumu anlatacak, hatta ağlayacak kimsen yoksa da yalnızsındır.
insanlar birden üstüne gelmeye başladığında, yanında duran kimse yoksa da yalnızsındır mesela.
Yaşlanma hayalleri kurduğun kişi o hayallere amaan boşver felan diyorsa şayet daha yaşlanmadan yalnız kalmışsın demektir.
Ne bileyim çocukların bırak yanına gelmeyi, telefon açmaya bile tenezzül etmiyorlarsa, ilgi görmen için hastalanman yada tedavi görmen gereken bir duruma düşmen gerekiyorsa şayet, o zamanda yalnızsındır esasında.
Yalnızlık oldukça göreceli bir konu. Sabahlara kadar konuşabiliriz belki.
Ama insan bazen, evrende kendisinden başka kimse yokmuş gibi hisseder.
Genelde yaşlanıldığı zaman, elden ayaktan düşüldüğü insanların sizi aramakta son sıralara attığı zaman böyle olur.
Yaşlanmaya gerek yoktur. Genç olmayada gerek yoktur. Bazen yalnız kalır insan.
O dizinin bir bölümündeki, asla unutmayacağım o replikte dediği gibidir çoğu zaman yalnızlık.
"Kuduz bir sokak köpeği kadar yalnız olmak."
işte en acıtan şekli budur bence.
