"insan bu alışır, dualar değişir" diyor Mabel Matiz.
Bazı şeyler çok zor gelse de en önce kabullenmekten geçiyor yolu. Sonrası unutmak değil, akışa bırakıp yaşamak. Başka yolu yok cunku. Yasiyorsan devam edeceksin. Sonra belki şansın varsa unutursun.
Bu arada arkadaşın isyanına gelirsek, herkes aynı şekilde aynı boyutta yaşamiyor acilari. Bazılarının acı eşiği bazılarının dayanma gücü fazla. Unutmaya bir şey diyemem ama ne zaman ki onun hayatına bakıp nasıl yapar demek yerine, kendi hayatına dönersen o zaman alışmaya başlarsın. Her gulen de gerçekten gülmüyor bilgine.
