Zemheri ayıydı o zamanlar lise öğrencisiydim ortalık kış kıyamet diz boyu kar yağmış bende eve doğru gidiyorum. O esnada eskiden kahvehane olarak kullanılan ama kimseler gelmez olunca harabe haline gelmiş bir barakanın önünde oturan hiç tanımadığım birini gördüm. Gençliğin verdiği cesaretle yanına yaklaşıp gece yarısı burda ne işi olduğunu sordum o da bir yolcu olduğunu geceye kaldığını mecburen burda sabahlayacagini söyledi. Bende böyle şey olmayacağını benimle eve gelmesini söyledim (ev dediğim çardak yani bildiğiniz ev değil). Kabul etti eve gittik babam rahmetli biraz kızdı ama karnını doyurup yatak hazırladık. Sabah oldu babam üstündeki elbisenin ince olduğunu kar dursa bile havanın soğuk olduğunu söyleyip kendi paltosunu verdi. Adam kızarak vereceksen adam gibi bir şey vereydin ya diyip çıkıp gitti. Kapıdan çıkarken babam ve ben arkasından yetişelim istedik. Dışarı çıktığımızda ortalıkta kimse yoktu saniyeler içinde açık bir alanda adam yok olmuştu üstelik dışarda onca kar olmasına rağmen yerde ayak izi bile yoktu hepimiz şok olmuştuk. Sonra bir büyüğümüze durumu anlattık. Bize onun hızır olduğunu ve haneye bir rızık bırakmaya geldiğini fakat babamın davranışı nedeniyle çok azını bırakarak kaybolduğunu söyledi.
