yolculuk uzundu. bir insan için bir günü yolda geçirmek garip geliyordu. zaman geçmiyor, yollar giderek uzuyordu. çünkü zordu bir insanı sevmek her şeyinle. kafanda ne kadar soru işareti varsa sevmek bir o kadar zordu. bilmiyordun yolun sonunda ne olduğunu ama gidiyordun. çünkü cesaretin yüreğinden ilham alıyordu, yüreğin ise ondan...madem yüreği ortaya koymuştuk... gittim o'na... gördüm ya onu orda.. bir köşe başında...geliyordu ya bana doğru...dedim yolun sonu o...geldi, sarıldım..dünya bitti, o başladı...her şey plansız, o anda oluyordu ama sanki planlanmış gibiydi.. tanrı bizi, anlarımızı ömrümüzün en güzel anları yapalım diye biraraya getirmişti sanki.gözlerine baktım, açıldı kalbimin bütün odaları o elaya çalan yeşiller için... elimi tuttu,sarıldı, bütün engeller karmaşalar,kaygılar üzüntüler bitti bir anda. bir hafta kısaydı bize..ama dolu dolu yaşadık her anını.. aynı şehirde olmanın verdiği huzurla uyandık,aynı caddeleri, sokakları her defasında sanki ilk kez keşfediyor gibi gezdik. her adımda bir iz bıraktık, her köşede bir anı...bir hafta bir ömürdü bende.. ömrümün en deli çağında, en çocuksu hallerimle karşındaydım. ama biliyorum bir daha hiçbir zaman o kadar mutlu olmayacağım sen yanımda yokken...bana sevmeyi öğrettin sevgilim.kısa zamana o kadar güzel saniyeleri sığdırdık ki... bu bir rüya değil gerçek biliyorum. o yüzden bu kadar anlamlı.. seninle yaşandığı, sende hayat bulduğu için...gitmek zorundaydım...zor oldu ama gittim şehrinden şehrime..yolculuk bu sefer hem uzun hem acıklı hem yaralayıcıydı.alıştığım yüzün ellerin o sabah yanımda olmayacaktı.. bir baktım ki kalbim de yanında kalmış. yol boyunca sen kokan bilekliğin bileğimde, gözlerimde susuz bir yaza inat damlalar,dudağımda ıssız bir melodi..yanımda sen vardın.. daha önce bildiğim bir şeyi bir kez daha ispatladın bana.. her şey sensin...
