ünlü bir adamın anlattığı en acıklı hikayenin başlığıydı bu...
hayatı boyunca hikayeler anlatmıstı.hepsi birbirinden farklı yerlerde geçerdi. iki tanesini peş peşe dinleyince birbirine ne kadar tezat oldukları anlaşılırdı. kelimelerle oynamayı seviyordu, beceriyordu bunu zekiydi çünkü, çok okurdu, çok öğrenirdi, her öğrendiğini kullanırdı.
hedefleri vardı ve hepsini elde ediyordu, isterse yavaş yavaş isterse bir anda. hayatın tüm kontrolü elindeydi, yalnızdı, bir şeye ihtiyacı yoktu.acımasızdı, yeni bir dünya yaratmak istiyordu, en büyük amacı buydu aslında. bütün bunlar onun uğrunaydı. beğenmemişti başkasının yarattığı bir dünyayı, en zayıf noktasına dokunuyordu çünkü, estetik değildi bu dünyadaki her şey. sinirini bozuyordu bu durum. ruhuna hitap etmiyordu, burası ne kadar kaba bir yerdi. başka şehirlere de gitti ama hepsinde güzel olanı bozan bir şeyler gördü. sonra geri döndü başladığı yere ve karar verdi. göz zevkimi bozan ne varsa yok edebilirim, bu güce sahibim, öyleyse yapmalıyım. saçlarını düzeltti evden çıktı, dev gibi hissediyordu kendini. öldürmekten çekinmezdi o, sonunda istediği güzelliğe kavuşacaktı ne de olsa. ama önce sevdiği kadına haber vermeliydi.onu seviyor muydu gerçekten? mutluydu onun yanında, huzurluydu kimselere göstermediği ruhunu göstermişti ona o. bu yüzden özeldi ve gerçekten estetikti...
telefon uzun uzun çaldı, karşıdaki ses soğuktu. noldu dedi adam. herseyi biliyorum dedi kadın.nerden anladın dedi adam .dün akşam ruhunu burda unutmuşsun onunla konuştum dedi kadın.. sakın geri gelme ben mutluyum ruhunla sen onu unutmayacak kadar bağlanmadın ona hiç, o yüzden geri gelme...
ruhunu geri almak istiyordu ama neden bıraksındı ki onu.ruhuna ulaşana kadar herkesi herşeyi öldürdü. elleri kanamıştı öldürmekten, ruhu yanında değildi ki kanayacak başka birşeyi yoktu, binlerce kişinin kanına karışmıştı kanı. kapıyı açtı kadın.. tanrım ne kadar güzeldi.algıları açıktı kadının, öğrenmeye cesareti vardı uzun zamandır, belli etmemişti ama.
yorulmuşsun dedi, hadi otur sana bir içki vereyim...
edit: special thanx to laz pacino... my inspiration.
