artık sevgiye, aşka verdiğim değerden vazgeçiyorum. bu güne kadar diğer birçok kişinin aksine sevmek istedim; sevdim aylarca, yıllarca gelecek günlerin beni üzeceğini bilerek sadece sevdim. beni üzecek o günler geldi ve sadece üzmekle kalmadı beni okbyle ve alkol doyumsuzluğuyla tanıştırdı. hayatım değişmeye, zehir olmaya başladı küçüklü büyüklü bir yığın obsesyon hayatımı şekillendirmeye başladı ve son tanıştığım obsesyon evden çıkamamak, çıkmakta zorlanmak. bunları hakedecek bir şey yapmamıştım ama olmuştu bir kere. artık ona aşkla bakmadığımda ne mi oldu en büyük destekçisi oldum her sıkıştığında yardım ettim, beni asla anlayamadı anlamayacak da. yok artık aşka falan inancım doğru kişiyi ne seçebiliyor ne görebiliyor ne de bu konuda doğru kararlar verebiliyorum olmuyorsa olmuyordur bazen, bazen insan değerlerinden vazgeçmelidir belki de. kimin olduğunu hatırlayamıyorum bir söz vardı aynı şeyleri yapıp farklı sonuçlar beklemek aptallıktır diye aynı şeyleri yapmadığımı sanıyordum ama yapıyormuşum başkalarını üzmemek için yanlış kararlar veriyorum kendimi üzüyorum ve aptalca bir şekilde onları da üzüyorum. artık yok, artık belki de pislik olmak var belki de karşı tarafı hiç umursamadan sadece zevk almaya çalışmak var hatta artık bunlar ve daha fazlası var.
