dünyaya kaybetmekten yoruldum. yaşayabilmek için arayıp bulduğum her avuntu, tıpkı dalgalar gibi daha büyük bir hezeyanla geri dönüyor. gitmek isteyip gidemiyorum. aslına bakarsanız gitmek de isteyecek insan değilimdir ben. başka şartlarda ne kadar mutlu bir insan olabileceğimi düşünüp duruyorum. yaşamayı sevebilirdim.
ama umudunu kaybetmiş insan hayatı ne kadar severse sevsin, giderken gözü arkada kalmaz. çünkü merak edilecek, heyecanla beklenen yarınlar yoktur. en çıkmazı da budur zaten. yarınlardan ümidim yok. el birliğiyle küçücük hayatımı, küçücük umutlarımı ve hayallerimi, heyecanımı veya kısacası ufacık hayatımı benden çalan kimseyi affetmiyorum.
insanın bilinci, onu en ücra hapishanelerin içinde özgür kılabileceği gibi, en güzel manzaraların göründüğü o yeşil tepelerde ruhuna prangalar vurabilir.ben kazanamadım. tek tesellim hayatın bir gün bitecek olmasıdır. sevgiler.
