T: hiçbir zaman tam anlamıyla yenebileceğime inanmadığım illet.
Yapamıyorum, olmuyor, başaramıyorum. insanların beni izlediklerini düşünmekten, yüzlerine bakamamaktan, insanlar güldüğünde sanki bana gülüyorlarmış diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum. Sevdiğim kızla konuşamamaktan, karşı cinsten utanmaktan, kendimi normal gibi biri davranmaya itsem bile apaçık yapmacık tavırlar sergilediğimin belli olmasından hoşlanmıyorum.
Her konuştuğum insanın bir zaman sonra benden uzaklaşmasından, bana düşman olmalarından nefret ediyorum.
insanların benim fiziksel özelliklerimle dalga geçtiğini sanmaktan vazgeçemiyorum kendimi sevemiyorum.
Her seferinde "sakin ol hiçbir şey olmayacak arabandan ineceksin ve yavaşca evine doğru yürüyeceksin." vs. diye kendimi kandırmaktan ama her seferinde içimde çok kötü bir heyecan olmasından bunalıyorum.
Her yeni bir ortama girdiğimde, her yeni bir şehre gittiğimde ruh gibi sessiz sessiz takılmaktan kendimi vazgeçiremiyorum.
Artık insan olmak istiyorum sadece bir gün bile olsa sadece insan gibi davranmak, kendimi güzelce ifade etmek, özgüvenli olmak istiyorum.
