24.
-
93-94 yıllarıydı.
Babamın çalıştığı yerde bir düğün.
Muhtemelen göçmen düğünü.
iş bitiminde piyanist abimiz babamın yanına geldi. Elinde değişik bir kağıt para var.
beni gördü. "al bakalım sakla bunu uğur paran olsun" dedi. 1 lira bile etmiyormuş söylediği kadarıyla.
200 leva atmışlar sahneye.
düşünün o zaman 200 leva..
şimdi 200 leva...
ekonomi uçuyor...
