ne güzel şeyler yazmışlar akıl rehberim, ortağım, arkadaşım...
imrendim doğrusu.
babam benim için hiçbir şey ifade etmiyor eve para getirip,
harçlık vermeyi babalık zanneder. kendisi 14 yaşında annesini kaybeden bir mandıracının oğludur. annesinin öldüğünü ormanda hayvan otlatırken verilen seladan öğrenmiş. dedem daha sonra hiç evlenmemiş 3 erkek, 2 kızını kendi büyütmüştür. babamın kardeşlerinde de sevgi yok. amcamlar ile aynı aparmanda yaşarız hiçbirine selam vermem. çünkü aşırılaşmış salaklık benim katlanamayacağım türden bir durumdur. hiç sevgi içinde görmedim bu aileyi. babam annemi çok sever o ayrı. babamla sohbet etmem, derdimi anlatmam. ayın başında verdiği belirli miktar para vardır onun dışında çok nadir ihtiyacım olup olmadığını sorar. hiçte ihtiyacım olmadı doğrusu. ailemle bağım kopuktur. kahvaltı, akşam yemeği onlardan ayrı balkonumda yerim. hep şikayet ederler. yaşadığımız tartışma sonrası bir ay konuşmadık birbirimizle. domuz gibi inadım vardır bir yıl da olsa konuşmazdım. kendileri televizyon izler ben akşamları odama çekilirim. sohbet muhabbet yoktur aramda.
kendisi bilmeyen biridir bu yüzden ona öfkem yok ama sevgi de besleyemiyorum. bir gün dr’a gittim ablamla 4-5 yaşındaki kız çocuğuna eğilmiş hangi kitabı alacaklarını düşünen bir baba gördüm. ikimizin de gözleri doldu. keşke olmasaydım diyorum. hiç varolmadaydım. bu yüzden hiçbir zaman çocuk yapmak istemem ya ideal ebeveyni ben değilsem ne acı. benim gibi bir hayat sürecek. sevgisiz, yetersiz ve akıl verecek biri olmayan ben gibi.
