Söz konusu durum toplumun altına dinamit gibi yerleşmiş ve her şeyi bozarak patlatmıştır. Nasıl mı?
Genç yaşta eğitim için evlerimizden ayrıldık. her şey iyi bir üniversite bitirip geçimimizi sağlamak içindi. Gençlerin çoğu memleketlerinde okuma fırsatı bulamadı ve ailesinden ayrılarak kendi ayakları üzerinde durmak zorunda kaldı. Gittikleri yerde düşünecek çok zamanları vardı. Üniversite hayatının hızlılığı onları aile yaşantısından uzaklaştırdı. Okulun ilk yıllarında evine dönmek için can atan insanlar son dönemlerde tatillerde evine gitmeye ayak sürdü. Daha sonra aile ile yaşamak zulüm gibi geldi ve insanlar ebeveynlerini ve akrabalarını istemez oldu. Üstüne bir de Türkiyedeki yaşam şartları girince iş hayatına ailesinden uzak bir yerde başlamak isteyen insanların sayısı iyice arttı.
Bu durum insanların evlilik kriterlerine dahi yansıdı. Eskiden birlikte kalabalık bir şekilde yaşayabilen çiftler yerini kaynanasını görmek dahi istemeyip herkesten uzak bir yaşam sürmek isteyen çiftlere bıraktı.
Ve artık insanlar eşlerine dostlarına karşı bile aidiyet duygusu hissetmiyor. Kimse kimseyi sebepsizce sevip sayamıyor. Eşler birbirine karışılmasını dahi istemiyor. ben kimsenin malı değilim benim kendi fikirlerim var diyip hayatına aldığı insanın isteklerini hiçe sayıyor ve aynı evde özerk yaşam istiyor.
