işin içinde sevgi ya da ne bileyim alışkanlık falan varsa kişide mallaşmayla başlar her şey.
salak salak etrafına bakar ve hay allah eksik bir şeyler var ama ne?
genelde bu çiftlerin üçüncü, dördüncü, beşinci derken, sürekli grupla gezme ihtiyaçları çıkar gün yüzüne.
bu kalabalık yalnızlık hissini bir süreliğine süngerler.
ama kişiler çekilmeye başlayınca ufaktan yalnızlık hissi bu sefer ışın kılıcı ile saldırır.
tamam seviyorum seni.. de..
yapamıyorum ben hocu demek de, ne bileyim.. zor anacım zor.
çözüm arıyor hani insan. her şey iyi hoş da yetmiyorsun mu desem, yettirsem mi falan derken..
bir de ayrılmaya kıyamama, ya da ne bileyim benimsemenin de bokunu çıkarma ile sonuçlanan, suratına bakıp bakıp da 'allam şu güzelliğe bak nasıl yalnızım ben, nasıl sıkılıyorum bunun yanında' gibi gerizekalılaşmaya başlıyor insan çok fena.
zaman akıp gidiyor tabi.
iyi düşünmek gerekli.
düşünürken elbette bazı şeylerden de vazgeçmek zorunda kalacağını fark ediyor insan.
iyi düşünmek gerekli.
