yalnız yaşamak ile aynı anlama gelmemektir. gerçi yalnızlık kötü bir şey de değildir.
evlilik müşterek, evlenmemek tekil bir durum olduğu için, tek başınalığa, sadece kendinden sorumlu olmaya daha yakındır anlamı.
henüz on altı yaşındayken aldığım, hatrı sayılır bir süre evvel yirmi iki yaşına varıp da yetişkinlik hakkında oturaklı fikirlerim oluşmaya başladığında tasdik ettiğim karardır ayrıca. ben fazlasıyla rasyonel yapıda bir insan oldum bugüne kadar. bir veyahut iki tanesi hariç, hayatımdaki tüm kritik kararlarımı soğukkanlılık ve öngörü ile vermeye çalışmışımdır.
oldum olası yalnız olmayı sevdim. ilişkilerimde dahi.
hatrı sayılır sevgili tanıdığım nispeten kısa yaşantımda kafama estiği zaman bir yere gitmek, taşınmak, yer değiştirmek veyahut risk almak, hayatımda kendime sağlayabildiğim en önemli özgürlüklerden olmuştur. ancak elbette ki, histen yoksun bir robot değilim. insanız neticede. mamafih şöyle bir durum da var ki, bir insanı her ne kadar sevebilecek olsam dahi, her ne kadar "çoluk-çocuğa karışmaya" uygun olsam dahi, kendime sağladığım özgürlükler ve bireyselliğim ile kıyasladığımda, ne o kişiyi ne de o kişiden olacak ihtimal dahilindeki çocuğumu uzun bir süre veyahut yoğun bir şekilde sevebilirim.
hatta ve hatta, uzun vadede bu durum, kıymetli yalnızlığımı ve kimseye hesap vermeme özgürlüğümü elimden alacağından dolayı, kendi eşime, çocuğuma dahi burun kıvırabilir, onlara karşı olumsuz hisler besleyebilirim. we need to talk about kevin'da tilda swinton'ın canlandırdığı karakterin erkek bir modellemesi olabilirim hatta ve hatta bu açıdan. *
bu da herkesin üzülmesine sebep olur.
hal böyleyken ve ben, bu yaşıma kadar büyümüş, serpilmiş kendiliğimi bu hususlarda böylesine tanıyorken, ne kendimi, ne de başkasını niye üzeyim? bu ne mantığa sığar, ne pragmatikliğe, ne de etiğe.
mantığa ve bireyciliğe benim kadar değer vermeseniz dahi, son kertede doğru bir davranış değildir bu.
