beyhude bi beklentinin içinde yaşamaktan farkı yok. yaşadığın sosyal çevrenin, iş hayatının yalnızca bu beklentiyi görmezden gelmek için var olduğunu anlamak gibi.
insanların eğlenerek yaptığı şeyleri istemeden yargılamayı ve sanki hayatın anlamını çözmüş gibi yersiz bi kibiri de beraberinde getiriyor. mutlu olmayı başarmanın zor olduğunu düşünüyor insan. hayatında dişe dokunur bi sorun olmamasından dolayı, insanlara bu konuyu açtığında nankörlükle suçlanmak kaçınılmaz oluyor. aslında sorunun ve mutluluğun, maddiyattan, kalabalık çevrenden bağımsız, kendi
dünyanla olduğunu anlatamıyorsun. yavaş yavaş intihar fikrine insanların nasıl ulaştığını anlamaya yaklaştığını düşünüyorsun. ne kadar gülsen de, eğlensen de, her duygunun anlık olarak seni mutlu edeceğinin farkına varıyorsun. hayatta bi amaç bulup o amaca kilitlenmiş insanları görünce, bi amaçlarının olmasına değil, hayatın anlam kazanacağına yönelik beklentiyi gözardı ettikleri için imreniyorsun.
