En karamsar, hayatı zerre sevmeyen ve her fırsatta ölüm güzellemesi yapan insan bile ölümün ürpertici soğuğunu iliklerine kadar hissettiğinde korkar.
Bazen nasıl olur da fazlasıyla acı olan şu hayata insanı bağlayan can denen şey, son ana gelince bu kadar tatlı olabiliyor diye düşünüyorum.
Hani şu meşhur beyaz ışık hikayesinden evvel yaşandığı söylenen, hayatın hızlı bir şekilde film şeridi gibi gözlerinin önünden geçtiği söylentisi var ya he işte o gerçek hem de bir çok şeyden daha gerçek.
tam kapanışa bir adım kala hayat sana bilinçaltında yatan yaşadığın önemli anları sırayla, iyi oyundu good bye liverpool good bye dermişcesine kinayeli bir şekilde gösteriyor. Sen ise hem o anlara bir daha geri dönemeyecek olmanın, hem daha iyi alternatifler yaratamayacak olmanın hüznünü çektiğin fiziksel acıyla harmanlayarak yaşıyorsun. Acı, üzüntü ve korku eşiğini son seviyede deneyimliyorsun.
Yani işin aslı; ölümden korkmadığını söyleyen kişi aslında ölüm sonrası için konuşuyor ya da düşük bir ihtimal de olsa bu yukarıda saydıklarımı daha önceden yaşadıysa eğer bir daha yaşamaktan korkmadığını anlatmak istiyor olabilir. Fakat kişinin bu anları tekrardan yaşamaktan korkmaması, yaşadığı takdirde korkmayacağı anlamına gelmez.
o anları defalarca kez deneyimlemiş olsa bile fıtratı gereği her defasında kendini bambaşka bir korku, hüzün ve acı üçgeninde bulacaktır. Bundan kaçış yok.
