Hicbir zaman dolmayacak, dolduramayacagin ve doldurmak istemeyecegin bir bosluk kaliyor geride. Ozlem kaliyor. Oyle bir ozlem ki; cumlelerin bile ifade edemeyecegi kadar buyuk. Her dokundugunda yaslara bogabilecek kadar buyuk. Iyi anlara ve mutlu hatiralara sarilmaya her calistigin her an, kul olup etrafa saciliyor ve toparlayamiyorsun.
Inanmazdim, insanin babasi olunce sirtini guvenle yasladigi o cinar da yikiliyormus. Kac yasima geldim, neler gordum gecirdim, babamin yoklugu altinda eziliyorum. Hayatimi dogru idame ettiremiyormus, dogru kararlar alamiyormus ve bir seyleri eksik yapiyormus gibi hissediyorum. Bana akil vermesini o kadar cok ozluyorum ki. Canim sikkin oldugunda baba deyip konusmak bile yetiyormus. Simdilerde mezarina gelip konusuyorum seninle. Simdilerde yoklugunu cok hissediyorum.
Canim babam, cicekleri cok severdin. Simdilerde mezarindaki cicekleri kendi cocuklarimmis gibi seviyorum. Gecici bir ayrilik oldu bu. Elbet bulusacagiz er veya gec. O zamana kadar biraz daha ani biriktirecegim. Gerci uzaktan yaptiklarimi goruyorsundur. Hicbir sey yolunda gitmiyor ama senin oglun olmaktan gurur duyuyorum. Senin icin o benim babamdi diyorum gururla. Babam’di...
