annem, dayılarım ve teyzelerim arasındaki ilişkiyi hayretle izleyip anneme "siz nasıl kardeşlersiniz, kardeşler hiç böyle olur mu" diye sormuşluklarım oldu. defalarca sordum. annem her seferinde evlendikten sonra insanların değiştikleri cevabını verdi.
saf olan ben, jenerasyon farkından dolayı onların böyle olduğunu düşündüm. yoksa ablamla biz asla onlar gibi olamazdık. gelgelelim ablam bu sene evlendi, bi bakmışım bizim kardeşlik dediğimiz şey bambaşka bir ilişkiye dönüşmüş. hiçbir fark yok annemin kardeşleriyle olan ilişkisinden. ablamla sürekli tartışırdık zaten ama pat diye iletişimin kesileceği, her konuşmada laf sokarcasına tavırların yaşanacağı aklıma gelmezdi.
ilk başlarda düşündüm ki "kaynanası evlilik sürecinde çok çektirdi, yazık stres içinde, alttan alayım" ama yok. aradan 7 ay geçmiş durum hala aynı. bir ara dayanamadım. sayfalarca mesaj döşedim "biz neydik noolduk gardaşım" tarzında, ağlamaklı. aldığım cevap ne kadar ergen olduğumu anlatmaya çalışır nitelikteydi. umurunda değil kızın. hayır bi de uzaktayız hep, ben izmirdeyim o eskişehir, bi düğünde görüşmüşüz bi de düğün öncesi yılbaşı kutlamışız sonu tartışmayla biten. özlememiz lazım normalde.
ben de kestim ümidi artık. yuvasında mutlu yaşasın, şu tavrı değişmeyecekse de benden uzak olsun.
