küçük kardeşim var. ilerde büyüdüğünde ya anlarımızı eskisi gibi hatırlayamadığı, sesimi, ona sarılışımı yavaş yavaş unuttuğu, onun yanında artık olmadığım için bir an bile kötü hissederse? ya birbirimizi şımarıkça sardığımız 'sevgi saatimiz'e ihtiyaç duyarsa? bir andan sonra ben hep artık onun için yaşıyorum sanki, bu yüzden intihar edemem.
