5 öğretim yılı yaşadığım, çok saydığım, çok sövdüğüm ama sanırım artık yavaş yavaş özlediğim şehir. ayrılışımın üzerinden 18 ay geçti.
kışı serttir. denizin kıyısında olmanıza rağmen 1 metre kar yağar. yağmuru çamuru hiç bitmez. hava hep kapalıdır. d vitamini eksikliği yaşamanız son derece normaldir. çok sıkılır yapacak hiçbir şey bulamazsınız bu şehirde. zaten el kadar şehir. küçük şehrin küçük insanları olursunuz. Ama coğrafyası adeta bir cennettir. öyle bakir yaylaları vardır ki çıktığınızda çektiğiniz her nefes içinizi ferahlatır, gördüğünüz manzara içinizin kıpır kıpır olmasını bağırmak hoplayıp zıplamak istemenize neden olur.
insan zamanla yaşadığı güzel günler kadar çektiği kahırıda özlüyor sanırım. öğrencilik yok mu, sefil olmak bile keyifliydi.
