--spoiler--
filmin bir kaç yerinde ağladım ama en yoğun olanı; annenin oğlunun gideceğini anladığı, uğurlamak için geldiği vakit naim'in annesinden durumu gizlemeye çalıştığı sahne ve sahnenin devamında denilen "doyamadım ki ben sana" cümlesinden sonraydı.
naim süleymanoğlu'nun hayatına dair derin bir bilgim yoktu, filmi izledikçe ne kadar önemli ve güçlü olduğunu anladım. gerçekleri yansıtıyor mu emin değilim ama ne olursa olsun, çok güçlü biriymiş.
erken yaşta vefat etmesine çok üzüldüm. annesinin oğluna hiçbir zaman doyamaması yüreğimi dağladı. kardeşinin "ruhun şad olsun" cümlesi de çok büyük bir özlem ve hüzün içeriyordu.
--spoiler--<
bir de başrol seçimi gerçekten muazzamdı. gelecekte adını duyuran bir oyuncu olacağını düşünüyorum.
diğer oyuncular da çok iyiydi.
