Bu kadar etkileneceğimi düşünmemiştim. değil bir 'ünlü' ölümüne, bugüne dek hiçbir vefata ağlamadım; dayım, halam kanserden öldü göz yaşı dökmedim, bu denli sarsılmadım.
haberi gördüğüm andan itibaren ağlıyor, sebebini ise hiç bilmiyorum. yüzü yaşama bu denli dönük, canlı, hep iyimser birinin yerine, ömrü biçare israf, varlığı yararsız şahsımın hayatının hala devam ediyor oluşundan utanıyor, mücrim hissediyorum sanırım.
ölüm muhakkak ki bir akıbet fakat bu fazla erken, fazla acımasız oldu.
