güneşin denizle seviştiği ve günün bittiği şu akşam vakitlerinde, gözlerimdeki ışığı solduran içimdeki çocuk sesin uğruna içten içe ağlamaklıyım bu aralar... ve yine sonunu benim bile bilemediğim cümleler kuruyorum evde bekleyip yolumu gözleyen ve solmamaya açmış çiçeklerden örülmüş umutlarım gibi.
...o, hayalim olan hikayemdeki kahraman olmaktan da vazgeçtim ben, sadece ve sadece insan olma derdine düştüm tenimdeki solgun izin gibi. öyle bir düşmüşüm ki bu derdime yalnızlıktan kendimi bile özler oldum... kahraman olmak zormuş. insan olmaksa daha da zormuş oysa. gülü sevme evresini de aştım artık ben, dikenini sevmeye çalışıyorum sadece. ve anladım ki bulduğunu kaybetmeden kaybettiklerinin değerini bulmanın vede yoldan ibaret olmayan yolu, yüreine giren paslı bir hançerin acısından daha yakın ve daha da diri hissediliyormuş sesimde.
ölüm kadar gerçek olan toprağın üstünde duruyorken bedenim, ruhumun dudaklarından yokuş aşağı dökülüyor yine içim. ve diyorum ki şuracıktan bağrısam şu çıldırmış poyraz sesimi getirirmi sana bilmem ama ben yinede diyorum işte seni seviyorum ben diye. ve diliyorum senden zamanın büktüğü hüsranlı ve talaşsız boşluğuna alışmadan içinde varsa sıcak bir gül yaprağı, tozlanmaya mahkum etme sevmeyi.
ben, herkezin birbirine yalancı dediği bir ortamda senin beni sevmeni diledim sadece.
