Lisedeyken tam karşımız onkolojiydi.
Öğle arasında bazı odalara çiçek bırakırdık.
Çocukları ve hatta bebekleri gördükçe kalbim acıyordu. Halen daha da giderim. Bizim akrabalar ayakta tutuyorlar hastaneyi. Hemen her odasında bir anı vardır. Allah düşürmesin.
Edit: insanların acısını da eksilemezsiniz. Katran tutmuş kalbiniz.
