tüm cefayı annelerimiz çekti.. akşam eve biraz geç kalan bebelerinin, kocalarının yolunu endişe içinde az gözlemediler pencere önlerinde.
ilkokul beşe gidiyorum. el kadarım ciddi anlamda.. hafta sonları kızılay'daki bilim dersanesine gidiyorum, anadolu lisesi sınavına hazırlık babında.
evimiz y.mahalle'de..sabah troleybüse biniyor, akşam dönüşü de yine troleybüs ile yapıyorum.. bir gün eve dönüş yolunda troleybüsün üstündeki direk elektrik tellerinden kurtulup çıktı. 1 saat yapılmasını bekledik. tabi mahrumiyet dönemi babanın bile karne ile alındığı yıllar başka vesait yok. neyse saat akşam sekiz felan oldu... anneciğim durakta beni bekliyordu.. annemin korkmuş halini hiç unutamam.
