en çok kendimden korkarım.
zihnimde beliren anlık görüntülerin aynı gün içinde tak diye olmasından korkarım. gök gürültüsünden, şimşekten falan değil de çok sessizlikten korkarım; bir fırtına habercisi olduğu için. aklımın bana oyunlarından, olmayanı olmuş, olmuşu olmayan gibi göstermesinden korkarım. içimde konuştuklarımı dışarıdan duymalarından korkarım. yastığa kafamı koyduğumda, hiç uyanmamaktan korkarım mutlulukla karışık. beni bilmelerinden korkarım, beni öğrenmelerinden. bana "bana özel" bir şey bırakmamalarından. kendimden korkarım. geçelim, demiştim bunu.
