insanın pamuk şekere dönmesini sağlayan durum.
Tam anlamıyla istendiğimi, kabul gördüğümü, neye benzediğimin öneminin olmadığını bir kere hissettim hayatımda. Sırf o kabulleniş için birini hayatımın merkezine koyabilirdim ama oturmayan bir şeyler vardı. Beni kabullenmiş ama anlamadan, aslında bana çok da kafa yormadan yapmış bunu. Bunu fark ettiğimde özel bir değerim yokmuş gibi hissetmiştim. Sağolsun iki uç noktayı da yaşattı bana.
Aile ve arkadaşlarda her zaman hissedemiyorsun bu duyguyu. Belki kafamda "yok lan ne sevecek seni. Seviyor mudur? beni mi? Cidden mi? aaa" inanamayışlarımı onların sevgilerinden daha çok duyduğum içindir.
Kimsenin sevgisine güvenememe problemi insanı sürekli tetikte bekletiyor. Yorucu.
